Om vestlendingen i oss

Eg veit at eg har tonen og rytmen inni meg. Spørsmålet er å setja ord på det. Eg har prøvd å finna det ut lenge. Nedanfor tar eg med to dikt frå tidlegare som viser dette:

Vestlendingen

Vestlendingen er i meg alle stader, også

i draumane mine, og i

mareritta som slit.

Dei bratte fjella.

Dei små husa og

det store havet.

Dei mørke maktene, og så

det tindrande lyset ein stad.

Ingen slapp velber4ga ut, for

du ber alt med deg, og

det slit i deg. 

(ABM 01.12.04)

Fjøresteinane,

det vide havet og

den lange fjorden

Eg fanga krabbar, ålar og småfisk

i fjøresteinane.

Eg bada frå berget

og fiska store fiskar

med agn eller møresild.

Om sommaren rodde

onkel Leif og eg ut på

det store havet.

Han lærte meg å fiska

endå større fiskar.

Etterpå har det alltid

vore havet,

det vide havet og

den lange fjorden.

Eg hugsar alle

båtane mine,

utsikta frå stoveglaset

og bilda

eg malar.

Eg hugsar vinden,

sola og bølgjene.

Dei seier til meg:

Du må slutta å tenkja

på havet,

seier dei.

Ja vel, eg får vel det då.

Og så malar eg fjellet i staden. 

(ABM 27.03.08)