Det roar meg

Tonen frå stranda og bylgjene blå

syng meg til ro og velsigning

lyfter meg opp når dagen er grå

gjev meg eit skifte å tenkja på.

Det roar i sinnet og tanken då

gjev meg ei roleg og fredeleg natt

eg sovnar til tonen frå bylgjene blå

og vaknar når dagen kjem att.

Slik får eg ein rytme i sinnet mitt

når dagane stormar som verst

eg veit at uveret stilnar om litt

berre eg toler den sterkaste blest.

Den eine blinken skin sola som best

den neste skifter til til regn ifrå vest.

Slik er den vestlandske norm.

Velkommen den neste storm.

Kanskje passar det ikkje å dikta på rim.

Det er slik ei fastlåst form.

Eg trur eg heller lar rytmane rå

og lar orda finna seg sjølv

som vekslande bylgjer mot strendene

og skiftande vindar mot berga grå. 

(ABM 05.04.2014)