Nett etter stormen

Nett etter stormen

er himmelen høg

og vill.

Sjølv den minste

blome

står fram i prakt.

Fargane sprengjer

på

og speglar hav

og fjell og fjord

i fantastiske og

skarpe fargar.

Når stormen

nett har

stilna

er du også

fargerik

og vill. 

(ABM 2004)

Dei tryllar med meg uavlateleg til alle tider

Tryllekunstnaren

politikaren

fyrsten

kongen

keisaren

presten

biskopen

imamen

presidenten

og alle

andre

prøver så godt

dei kan.

Trylla bort

Simsalabim.

Det vonde

det sjuke

det skakke

og skeive

liding og død

armod og krig

skrekk og gru.

Alt som eg

ikkje vil

tenkja på.

Trylla bort.

Så lett så lett.

Men slik er

det ikkje.

Eg må nok

finna andre

metodar.

Eg har leita

i alle bøker

i alle religionar

i alle ideologiar.

Spurt barn,

unge, vaksne

og gamle

og skrive ned

svara deira.

Ingen veit svaret.

Det inste i meg

seier  

ingen ting. 

(ABM 29.06.2014)

Me veit når hausten er omme

I dag har hausten

vinteren i seg.

Den blå klare lufta

 og dei høge skyene

som snakkar snø

med kvarandre.

Eg går til arbeidet mitt

som er det same til alle

 årstider.

Likevel kjenner eg

 ei uro

langt inni meg.

Uroa over at hausten

er omme

og vinteren tek til.

Uro over endringane.

Sjølv om eg veit

dei vil koma.

Likevel er det djupaste

 i meg uroleg.

Kanskje er det noko

 læraren, foreldra

og alle dei andre

har gløymt å læra meg.

Det er noko om

mysteriet inni oss.

Kanskje er det

vanskeleg

å få med i

læreplanane.

Eller dei trur

 kanskje at

det er ufarleg. 

(ABM 1986)

I dag også, heldigvis

Når dagen gryr

er den lange

natta omme,

 og eg kan

slumra inn.

No er dei her

att

orda som har

vore borte

ei stund.

Det inste

har kvilt seg,

trur eg.

Vinden ber deg

fram

sakte, sakte.

Dagen gryr

eg ser deg inn

i svevnen.

Der er eg

heilt for

meg sjølv.

Vakna no

så høyrer

eg songen din

uavlateleg

heile tida.

Vinteren

og våren

går i eitt

kvart på tolv

kvar dag. 

(ABM 26.06.2014)

Tida stoppar opp ein augneblink

Tida kjem og går.

Og det er långt att.

Krigane rasar

som før.

I Afganistan, Irak

og elles.

Du Besten.

Kan eg få sitja på

 fanget ditt.

Og så fortel

du meg

om bjørnen

 og reven. 

(ABM 2001)

Guten og det raude naustet

Det er eit naust

ein stad

langs strendene.

Om vinteren

er det kaldt og

 audsleg.

Kanskje måsane

varmar seg i

fjørene

til kvarandre.

Om våren

er det yrande

liv.

Kanskje ein

fugl

på nausttaket.

Om sommaren

er det varmt

og nært.

Kanskje blir

badegjestane

verande

heile natta.

Om hausten

er det fargar

og hustrig.

Kanskje ligg

guten

og ser på fisken

som vaker

før han sym

 mot

djupet og

 vinteren.

Kanskje må me

alle vaka

og trekkja litt

luft

før me sym

ned til

dei store

djupnene. 

(ABM okt. 2012)

I dag for ti år sidan slutta vietnamkrigen, seier dei i dagsnytt

I dag skriv eg eit dikt som har 30 års jubileum. Eit apropos til krigane i Syria, Sudan, Kongo og elles alle andre stader dei framleis slår kvarandre i hel.

Alle lever i grunnen

 sitt liv.

Spørsmålet er om det

 er meir verdt,

president Reagen sitt liv

enn mitt liv?

Historikarar og

 journalistar

 seier at

Reagen sitt liv er

 meir verdt

for han skal

 skriva under

slik at krigane

held fram

i Nicaragua, i Libanon,

i Sudan, i Kambodia

og elles alle andre stader

der barn, kvinner og menn

blir drepne

for at presidentane

og hans menn

skal leva lenge i landet.

Same kva dei heiter

dei som har skrive under

og dei som no skriv under.

Livet mitt tenkte

 dei ikkje på.

(ABM 1984)

Leitar me lenge nok, finn me den gode dagen

I dag skriv eg eit dikt som eg laga i 1964, for 50 år sidan.

Eg kan plukka

blomar med deg

og lytta til ingen ting.

Det useielege.

Me veit det berre.

Sitja mellom 

dei gule blomane

og pusta inn

den gode dagen.

(ABM 1964)

Eller kanskje gjera ingen ting

Du må fylla tida di,

seier me

heile tida

alltid.

På skulen

på arbeid

og så vidare

og så vidare

Eller kanskje gjera

ingenting ei stund,

seier me aldri 

(ABM 1976)

Eg kjem om kvelden

Til slutt reiste

eg heim att.

Det vide

havet.

Dei skummande

bølgjene.

Dei mørke bratte

liene.

Likevel.

For bortanfor

havet

skimta eg

lyset

om noko

anna.

Forventning.

Kanskje var det

Dette eg sakna ute

i den store verda 

(ABM 08.02.11)

Den frie staden

Ein liten puslete

stad.

Nokre grasstrå

ein gul blome

ei bjørk

og eit furutre.

Fjorden og havet

langt der ute.

Solljoset sildrar

gjennom.

Blenkjer og skin.

All sut og alt kav

sig av meg

På denne freda

staden.

Den frie staden

min.

 (ABM 18.06.2014)

Det uframkommelege livet

I går såg eg

to innslag

i Dagsrevyen.

I dag kom orda

Det

uframkommelege

livet

opp frå det inste

og alle orda på

rekkje og rad.

Dei bar

flyktningejenta

mot ambulansen

-Ho overlever

kanskje

viss me finn eit

sjukehus.

-Eg sørgjer

over  deg

min kjære.

Mora gret.

Det

uframkommelege

livet.

Ein person

med svart hette

skaut fangen sin.

-Me sørgjer

over deg

min kjære.

Dei etterlatne

kjem til å gråte.

Det

uframkommelege

livet.

Person med

svart hette

som skaut

fangen sin

og dei som

er saman

med han

og dei som

gjev han lov

til å skyta

fangen sin

kjem til å

møta Det

uframkommelege

livet

her på jorda

ute mellom

stjernene

i vandring

kvilelaust

i rømdene

til evig tid.

(ABM 17.06.2014)

Dei to andleta

 Opplæringstida 

er slutt no.

Andletet ditt er meisla 

slik at du lever

livet ditt.

Augo dine er 

faste og tomme,

munnen ein strek

med automatisert

opne- og 

lukkemekanisme.

Linene i kinnet ditt

er festna.

Og så går du bort 

i livet ditt

og gjer det du må.

Det andre andletet ditt

finst ikkje lenger.

Læreplanen i livet og skulen

arbeider saman

om å få det bort.

Så har du mist

det andre andletet ditt.

Det som vender seg mot meg

ope, nake

 forsvarslaust.

Munnen mjuknar

og strekane viskar ut

alt du har lært,

slik at du møter meg og

fangar mysteriet saman.

           (ABM 1985)