Skunda på

Skunda på

for no er dagen slutt

det mørknar over fjorden.

 

Skunda på

eg ser du har det travelt

du leitar etter mat.

 

Skunda på

for hjelmen står og passar på

at me går heim i natta nå.

 

Skunda på

i teltet er det ingen ting

eg legg meg svolten no i kveld.

 

Skunda på

å vera flyktning i eit framandt land

eg håpar huset står der heime.

(ABM 21.12.2017)

Det røyner på

 

 

Det røyner på

for oss når jula nærmar seg

og maten skal i hus

 

 

og pakkene på plass. 

 

Det røyner på

for oss når regnet kjem

og snøen smeltar vekk,

då kan me gli og slå oss.

 

Det røyner på

for oss når dagen går

mot seine kveld

og mange ting er ikkje gjort.

 

Det røyner på

for dei som lite har

som gneg på gamle brød

og ingen ser til dei.

 

Det røyner på

for dei som flyktar ut or

huset sitt og landet sitt

og svelt i hel så sakte.

 (ABM 20.12.2017)

19. desember 2017

 

 

I jula syng me

«slekters gang» og

«fred på jord».

 

I dag

ligg eg på sjukehus

og opererer vekk

den gamle hofta

og får meg inn ei ny.

 

I dag

er eit barnebarn

på sesjon og skal inn

i militæret.

 

I dag

får eit anna

barnebarn ein liten gut

mens eg vert operert.

 

Slektene går

«slekters gang.

 

Men kva tid trur du

det vert

«fred på jord».

(ABM 19.12.2017)

historia går rundt og rundt

det ljosnar over davids by

 

jødane vart spreidde rundt

av keisaren i roma

men evangeliet

om jesus krist

det nådde langt og lengre

bortom dei

 

palestinar og arabar

flytta inn i israel

dei hadde ikkje anna land

 

så kom korsfararane

etter tusen år

med skrekk og gru

og tok jerusalem

 

så gjekk det nokre

hundre år

og arabarane dei tok

byen att

 

etter nye åtte hundre år

og jødane fekk landet att

 

og davids by ein evig

stad for kristne, jødar og arabar

 

denne soga rundar

rundt på ny

i dag i morgon og på ny

kven eig den gamle by

(14.12.2017 ABM)

 

Dagane går sin gang

Innanfor er ljos.

 Skinande og glede.

 

Utanfor er dei tronge

Fjordane

det vide havet.

Storm og dei ville

bølgjene

som slår og slår

mot strendene

mine.

(ABM 12.12.2017)



God reise

 

Når du har vandra

langt og lenge,

og er motlaus

og trøytt og lei,

er du heldig og

møter ein ven.

Inne i dette

landskapet

snakkar de

om mange ting.

Det underlege ljoset,

fjorden og fjella.

langt innover.

-Eg ser våren

kjem i år også,

sa du.

Så gjekk eg

og du gav meg

den gamle

irske helsinga:

”Må vegen ta

vel imot deg.

Må vinden alltid

bera deg fram.

Og må gudane

halda handa si

over deg.”

 

(ABM nov. 2009)

 

 

Ville menn leikar med atombombene sine, tenkte eg

 

På forrige side på GalleriABM la eg inn eit dikt i samband med at folk som arbeider med å nei til atomvåpen fekk fredsprisen. Bildet eg malte til det diktetser du her. Så fann eg fram eit dikt eg laga i 1983 som eg kalla: "Ville menn leikar med atombombene sine, tenkte eg." Det forunderlege og nifse er at det framleis er ville menn som leikar med atombombene sine. Arme menneske. 

 

 

I går gjekk eg i motatomvåpentog.

Fremst var parolen:

USA-SOVJET STOPP ATOMOPPRUSTNINGA. 

Gjennom heile marsjen gjekk ei

lita jente og heldt i eine parolestonga.

Jenta hette Anneli og var snart fire år. 

Ho hadde blå regnjakke

og hue med Kandahar på.

Og så hadde ho tindrande auge

og ho fortalde heile tida om

viktige ting i livet sitt.

 

Ho fortalde og fortalde,

om dokkene sine, om bilar og om å fiska

med pappa, og om i morgon når ho

skulle leika i sandkassen. 

Og så var det ein som heitte Vesle-Øystein

og ein som heitte Store-Øystein. 

Ho hadde blå gummistøvlar og små fingrar.

 

Eg gjekk rett bakom henne.

(ABM 1983)

 

trur du jorda berre er di

 den eine augneblinken

og den neste

 

ingen forandring,

sa du

 

kva er den raude sola

og ingenting

sa eg

 

det er berre livet

sa du

 

berre livet

og så

sa eg

 

(ABM 09.10.17)

 

sei noko til meg før dagen er omme

 

det inste i meg

langt der inne

som eg ikkje styrer

som kjem fram

med ord og bilde

som eg skriv

og teiknar

 

seier ingen ting no

 

eit grått teppe

inne i meg stengjer

i dag malte eg eit

stormpiska hav og

ei tremasta seglskute

eg trur eg prøvde å få

det inste  i meg til å

vakna opp og sei noko

 

håvard 5 år spurde

besten er du ferdig

med bildet

ja har du lyst på bildet

ja takk eg vil ha det

på rommet mitt

 

haustdagen går mot

kveld no

sei noko til meg

før dagen er omme

og det kalde mørket

legg seg

langs strendene.

 

(ABM 07.10.2017)

eg leitar etter deg

det mørke og det lyse skifter

og glir over i

kvarandre

også i det inste i meg

 

det kjem fram

det lyse

og gjer meg glad

det mørke

som fargar lyset svart

 

den mørke himmelen

og det skirande kvite

dei lange tomme

viddene

 

endåtil då ser eg deg

kjære

i lyset som skimrar

 

(ABM 01.05.2017)

 

Dei tunge stundene kan delast

 

Skriv til meg

når du er motlaus.

Når dagane dine er tunge.

 

Fortel meg kva

du tenkjer på

i det inste

av deg sjølv.

 

Så kan eg lesa

brevet ditt

og fella tårene dine

 

(ABM 1983

 

 

Den rare historia

lån meg eit hjarta for dei som lir

i Syria, Israel og Gaza by

tørk tårene deira når lufta svir

 

gje meg ein tone frå fjorden blå

lia og fjorden er nære meg nå

 

lån meg eit hjarta for dei som lir

i verda så stor og så vid

gje dei ei pute å kvila på

og frukost når morgonen kjem

 

gje meg ein tone, la bølgjene slå

djupt inni skuggen av strendene då

gje meg ein tone frå fjorden i kveld 

(ABM 02.08.2014)

Til deg

 

                                                         På veggen tikkar klokka.

Saktare no enn eg hugsar før.

I senga ligg du på det siste.

 

Ta godt imot ho når ho kjem

så vil ho lesa dikt til deg

om båten sin

og pusen som vil inn.

 

       Far du vel.

 

Ver med meg, kjære

når hauststormane mine

stundar til.

 

(ABM 12.07.2017)

eg veit ikkje men kanskje er det slik

 

 

eit støvkorn i ørkenen

eitt av mange mange

 

ei stjerne fell i natt

ei stjerne ei av alle

 

eg ser dei i det inste

langt der inne i meg sjølv

 

eit støvkorn og ei stjerne

 

ver med meg denne stunda

og hald i handa

kjære du

 

(ABM 10.05.2017)

Eg er her ennå

Det skumrar over

fjorden vår

når kvelden

går mot natt.

 

Me finn oss ly

i heimen då

til ljoset det kjem

sakte att.

 

 

Stundom er eg

motlaus,

trøytt og lei.

 

Du gjev meg

handa då.

Det ljosnar

inni meg på ny.

 

Gje meg tonen

frå fjorden blå.

Lia og fjorden

er nære meg nå.

 

(ABM 12.01.2017)

 

Dette tenkte eg på i dag

 

 

Kven skal me skulda på

denne gongen då?

 

Mennesket

-homo sapiens-

har innebygd

inne i seg sjølv

trongen til å tru

på ein figur eller

ein gud.

 

Den imaginære orden.

Definerer flokken

me høyrer til.

 

I ei kaotisk tid

dukkar dei opp

Aleksander den store,

Muhammed, Heilag

Olav, Napoleon

Stalin, Hitler

Pol Pot og IS

som nokre døme.

 

Og no fryktar eg at

Putin ogTrump

kvar for seg

vil laga sin eigen

imaginære orden

med seg sjølv som Gud.

 

Tenk om

det nye mennesket

i vår tid

vil reisa seg og sei

at no er det nok.

 

(ABM 01.02.2017)