Men livet då?

Eg var ikkje stor

då eg såg det.

Figurane hoppa og spratt.

 

Fargane spegla og singla

så skræmeleg stygt

og så rått.

 

Men langt der borte i vest

strålar ein solnedgang

i raudt og i gylden oransje.

Fargar himmelen

slik eg hugsar det best.

 

Og så går

den eine dagen og den andre.

Hopar seg opp på kvarandre.

 

Snart må me vel ha brukt dei opp.

Du kjære.





Dei dagane som var til deg og meg.

Eg snur og vender meg vekk.

Det lakkar og lir,

og snart er hausten her.

(ABM 15.09.2018)