Etter frostnettene

 

 

Dei kvite kalde

lysstripene

ein haustmorgon

etter frostnettene.

 

Dei varme og

dei kalde fargane.

 

Alle ting luter

mot vinteren.

(ABM 14.10.2005)

Den blåe tonen

Alle dei blåe fargane.

Det store havet,

og fjella langt innover.

 

Blåfargane tonar

bakover

så langt eg går.

 

Forteljinga om

dei lange linene.

Om du og eg

og alle dei andre.

Om besten og bestå

og langt tilbake.

 

Den blåe tonen

i landsbyen vår.

(ABM 07.10.2018)

Men livet då?

Eg var ikkje stor

då eg såg det.

Figurane hoppa og spratt.

 

Fargane spegla og singla

så skræmeleg stygt

og så rått.

 

Men langt der borte i vest

strålar ein solnedgang

i raudt og i gylden oransje.

Fargar himmelen

slik eg hugsar det best.

 

Og så går

den eine dagen og den andre.

Hopar seg opp på kvarandre.

 

Snart må me vel ha brukt dei opp.

Du kjære.





Dei dagane som var til deg og meg.

Eg snur og vender meg vekk.

Det lakkar og lir,

og snart er hausten her.

(ABM 15.09.2018)

 

 

 

Det er uråd å forstå

Me song dei kjende songane

når dagen gjekk mot kveld.

 

Pianoet stemde i

så mjukt og varsamt.

 

No fell bombene

tvers av gata

og byen står i eld.

 

Eg bad ikkje om krigen no.

Heller ikkje veslejenta mi

eller alle grannane

her omkring.

 

Me gøymer oss

så godt me kan.

 

Det er lenge fram

til pianoet

stemmer mjukt

og varsamt i.

(ABM 01.10.2018)

God natt

Nedanfor kan du lesa det eldste diktet og bildet eg kan finna av alt eg har laga. Dei aller fleste dikta og etter kvart mange bilde som eg laga frå eg var 9-10 år og til slutten av 1970-åra har blitt borte. Etter det blei eg flinkare til å ta vare på dei.
Diktet og bildet vart laga i 1962 i hytta på Kvamskogen. Bildet er mala med vassfargar. Eg limte bildet på ei plate og laga ramme av bjørkekvistar. Eg hengde det opp på loftet, og der heng det enno, 56 år seinare.

 

Still og mørke

kveld. 

 

Husa luter

imot natta.

Månen vaknar

litt om senn.

Grinda ho er

bunden fast.

 

Sov no godt

min kjære venn.

(ABM 1962)