forteljinga vår

finn meg eit punkt i historia mi

som eg stundom kan leita litt i

til dømes ei nausttuft på Rommetveit strand

 

for tusen år sidan stod dei der

min ven som eg hadde så kjær

ved naustet og skulle ha krigsbåten ut

 

frå Fjellgardane, Grov og Rommetveit

og alle folka som eg kjenner til og veit

ved båten nedi stranda der

 

for bålet brenn på Tysnes nut

og alle menneske må ut

ta med deg alle tinga som du skal

 

ned til leidangsbåten vår

når krigstilstanden rår

og fargar havet raudt i morgonsol

 

så står me der rundt hovding stor

barn og sysken far og mor

han ellar kven som skal om bord

 

krigaren får med seg mat og kle

det han treng å leva med

ti pilar får han ut og attpå fire spjut

 

slip nå øksa kvass og fin

ver du lett på foten din

når du skal ut mot fiend mann

 

eg står her bak og undrar meg

og finn eit ord til deg

at du må leita om dei til du finn

 

kva trur du at dei tenkte på

han guten der på femten år

eller mor hans som går einsam heim

 

er stova kald og gufsen nå

når vind og regn står på

og faren vår er rorskar nummer ni

 

slik står me her ved tufta du og eg

eg undrar meg i lag med deg

historia vår er lang og så

uendeleg kort og brå

 

så liknar me saman før og nå

saman kan me betre sjå

på livet vårt og den lange historia då

 

gje meg ein tone frå fjorden blå

lia og fjorden er meg så nær.

gje meg ein tone, la bølgjene slå.

djupt inni skuggen av strendene då.

gje meg ein tone frå fjorden i kveld.

 

(ABM 03.10.2014)