Tonen min

Gje meg tonen frå fjorden blå

Lia og fjorden er nære meg nå.

Eg diktar om bølgjer og sjø og strand.

Drøymer meg bort til framande land. 

Gje meg ein tone i kveld.

Frå seglet som

strammar og slår,

og bølgjer som

klukkar og får

båten min trygt

inn til land. 

Der skal eg leggja meg

sakte til kai

og spørja:

-Kvar er eg no? 

Gje meg tonen i kveld

når eg snakkar med deg.

Eg veit du vil sei noko

viktig til meg. 

Gje meg ein tone, la bølgjene slå.

Djupt inni skuggen av strendene då.

Gje meg tonen frå fjorden blå.

(ABM 27.07.2014)

                                 



Det er i grunnen trist viss det går slik.

I 1984 fekk nokre gode vener meg til å laga ei diktsamling. Ho heiter Vi knuser våre bilde 1984.
I den tida var me redde for at jorda som me bur på skulle bli øydelagt. Denne redselen er ikkje mindre i dag, trur eg. Eg snakkar om dette i diktet nedanfor.

1. Vi snakka om dette så mang ein gong
og visste at det ville skje.
I menneska levde dagens song,
og ingenting kom dei ved.

2. Når songane ikkje har tonar meir,
men harde lydlause ord.
Då leikar vi ikkje med auga imot
i ange frå våryr jord.

3. Då leikar det berre vårvind i støv
og kvervlar med det som var mold.
Og natta er lys som ho var det før.
Men jorda er død og gold.

4. I dag kan vi enno snakka om det.
I morgon kanskje for seint.
Reis deg med ein gong og rop det ut
mens tankane dine går beint.

5. Blomane foldar kronblada ut
enno ein gong fram mot vår.
Bøy deg og fang deira fargar då
og spør dei kvar menneska står.

(vi knuser våre bilde 1984 ABM)
Ps. Det sett tone til dette diktet.

                      

Sløkk ljoset før du går

Tenk å vera langt av lei

å sitja litt så lun og fin

på trappa ved Montmartre

å vandra i den gamle by

i Roma og Berlin.

 

Å vera langt der borte-

 

langt av lei

 

på torget i Tasjkent

og vandra rundt i Istanbul

og heilt til Mandalay.

 

Slik tenkjer eg i stolen min

og har no alt eg vil

til dess eg tenkjer reisa meg

då høgg ei smerte til.

 

Eg tenkjer litt på alle dei

i denne vide verd

som smertar mykje meir enn eg

og ikkje har dei heim og mat

og ingen stad å ver.

(ABM 19.01.2018)

Livet ruslar og går

Søndag 16. juni skal eg opna Friluftsfestivalen på Litlabø på Stord. Mange lag og organisasjonar er der og viser fram kva aktivitetar dei kan tilby. Folk får prøva dei ulike tinga.
Eg har blitt oppfordra å lesa diktet nedanfor. Eg laga det i 2014.

 

Litt hjartebank

er god å ha

når hjorten

stig på myra

når fisken bit

på snøret

når skuggane

vert lengre og

natta stundar til

når tankane

er mange og

virrar rundt

om kring

når du og eg

er saman du kjære

venen min.

(ABM 12.09.2014)

Syng for meg

Ei fredfull stund.

 

Eg driv langs berget

med våtdrakt

og dykkarmaske.

 

Blomane i havet

duvar sakte

i den svake straumen.

 

Fiskane dovnar seg

mellom tang og tare.

Og krabbane piler

hit og dit.

 

Ein anna dag.

Ei stormfull strand.

Eg sit på berget.

Og vinden uler.

 

Bølgjene slår

veldige inn.

Og sjøen går kvit

der ute.

 

Songen om det

omskiftelege.

I livet.

Og med meg

og deg.

(ABM 12.05.2019)

Diktet nedanfor som heiter "Du min kjære" fann eg tilfeldigvis hjå nokon som hadde fått det av meg. Ikkje hadde eg teke fotografi av bildet og ikkje hadde eg lagra diktet.
Slik er det med mange av dikta eg har skrive. Dei har blitt borte.
Men her er bildet til diktet "Du min kjære":

Du min kjære

 

Det er mørkt

når du er borte.

Du lyste opp

og var meg nær.

 

No er det haust

og dagane er korte.

Inni meg er audsleg du.

Eg hadde deg så kjær.

(ABM 17.05.2014)

Det mørknar

 

                                   

                                                                        Skuggane

innunder berga

langsmed strendene.

 

Skuggane

i kvite sanden

under dei høge husa. 

Skuggane

alle stader

der sola ikkje slepper til. 

Skuggane

inne i meg

langt i det inste. 

Så har tida runne ut

den tomme plassen

og den lange skuggen.

(ABM 22.05.2019)

Me har visst det lenge

Den jorda som eg trør på

var ein gong

stenka full av blod.

Heilt frå Abraham til Waterloo.

 

Den jorda som eg trør på

er turr og berre sand.

Varm og støv.

Og heite lufta søv.

 

Den jorda som eg trør på

er asfalt og betong.

Hardt som berg og fjell.

Når siste bygningane fell.

 

Eg hugsa jorda

som eg trødde

lenge lenge sidan.

Mjuke molda

mellom tærne mine.

Når eg så gjekk bort

til deg

og morgonsola

blenkte glad i augo dine.

(ABM 04.04.19)

Du min kjære

Det er mørkt

når du er borte.

Du lyste opp

og var meg nær.

 

No er det haust

og dagane er korte.

Inni meg er audsleg du.

Eg hadde deg så kjær.

(ABM 17.05.2014)

Eldkraft

Hei
No har eg lese siste korrektur av dikt- og bildeboka mi. Forlaget reknar med at boka er ferdig om eit par veker. Eg tykkjer det ser bra ut.

Nedanfor kan du lesa det siste diktet eg har skrive. Eg skal snart mala bildet, men eg kvir meg. Både diktet og bildet gjer vondt inni meg, men det ligg der inne og uroar meg så eg kjem til å mala det.

Eldkraft, mektig

eldkraft,

sa dei stramme

uniformane.

Og kanonløpa stritta

mot himmelen. 

Eld, ropte dei.

Og torden og lynglimt

flerra opp den

mørke himmelen. 

Eg fann ikkje bror min,

søstera mi eller

foreldra mine. 

Eg hugsar at eg

kraup langs dei

sundskotne husa.

Eller langs den slake lia.

Eller ned til fjorden.

Eller over dei vide

slettene. 

Gje meg ein tone i kveld.

Tonen frå heime.

Frå huset vårt

og far og mor

og broren min

som terga meg.

(ABM 15.01.19)