Diktet nedanfor som heiter "Du min kjære" fann eg tilfeldigvis hjå nokon som hadde fått det av meg. Ikkje hadde eg teke fotografi av bildet og ikkje hadde eg lagra diktet.
Slik er det med mange av dikta eg har skrive. Dei har blitt borte.
Men her er bildet til diktet "Du min kjære":

Du min kjære

 

Det er mørkt

når du er borte.

Du lyste opp

og var meg nær.

 

No er det haust

og dagane er korte.

Inni meg er audsleg du.

Eg hadde deg så kjær.

(ABM 17.05.2014)

Det mørknar

 

                                   

                                                                        Skuggane

innunder berga

langsmed strendene.

 

Skuggane

i kvite sanden

under dei høge husa. 

Skuggane

alle stader

der sola ikkje slepper til. 

Skuggane

inne i meg

langt i det inste. 

Så har tida runne ut

den tomme plassen

og den lange skuggen.

(ABM 22.05.2019)

Me har visst det lenge

Den jorda som eg trør på

var ein gong

stenka full av blod.

Heilt frå Abraham til Waterloo.

 

Den jorda som eg trør på

er turr og berre sand.

Varm og støv.

Og heite lufta søv.

 

Den jorda som eg trør på

er asfalt og betong.

Hardt som berg og fjell.

Når siste bygningane fell.

 

Eg hugsa jorda

som eg trødde

lenge lenge sidan.

Mjuke molda

mellom tærne mine.

Når eg så gjekk bort

til deg

og morgonsola

blenkte glad i augo dine.

(ABM 04.04.19)

Du min kjære

Det er mørkt

når du er borte.

Du lyste opp

og var meg nær.

 

No er det haust

og dagane er korte.

Inni meg er audsleg du.

Eg hadde deg så kjær.

(ABM 17.05.2014)